De roes van Roeselare

Na twee weken niet gespeeld te hebben gingen we weer tot actie over in één van de schoonste culturele centra van Vlaanderen: De Spil te Roeselare.
Vanop het podium ziet de enorme zaal er nog indrukwekkender uit dan anders. Het leek wel alsof deze zaal een beetje te groot was voor ons stuk. Of lag ons onwennig gevoel aan het feit dat het al weer een tijdje geleden was dat we ‘spelregels’ hadden gespeeld?
Laten we het op een combinatie van beiden houden. In ieder geval voelden het aan als fietsen op kasseistenen, als zwemmen tegen de stroom in, als vliegeren met weinig wind. Niet gemakkelijk dus. Of om het met de woorden van de voader te zeggen:” vondoage zetten we niet zo’n greute stappen veurweirts”
Na de voorsteling kregen we van De Spil een doosje heerlijke chocolaatjes. Zo werd het uiteindelijk toch nog gezellig...

Pokeren in Lokeren

In Lokeren ondervonden we weer hoe verschillend ‘spelregels’ kan lopen. Het blijft onvoorspelbaar. In de voormiddag deden we alle moeite van de wereld om ons tekst weer eens nieuw experimenteel leven in te blazen. We probeerden elkaar te verrassen door onverwachts nieuwe toontjes aan te slaan of gewoon anders te spelen. Toch bleef de zaal er erg koel bijzitten en kregen de voorstelling naar ons gevoel moeilijk van de grond.
Na de eerste voorstelling repeteerden we dan ook terug aan het huwelijksritueel en bespraken een aantal slordigheden. Neen, we laten ons niet kennen!
’s Namiddags kreeg het publiek een zeer degelijke versie van ons stuk te zien. Ritme & tempo swingden weer stevig de pan uit. De sjwoeng en de dramatiek wisselden elkaar goed af. Eén ding viel tegen; hethuwelijksritueel was slordig. Tja, dan repeert ne mens nog eens extra! Laten we nu maar gewoon blij zijn dat we terug op wieltjes staan en rollen als nooit te voren! Diest, here we come!