09 april 2006

tiereLIERe


Het leven is verrukkelijk, maar men moet er het einde van kunnen zien.
We moeten de dood recht in de ogen durven kijken.
Aan alles komt een einde, dus ook aan de tournee 2006

maar hoe kan hij straffer eindigen als in lier?

De laatste voorstelling bleef hangen in het onbestaande.
De lampen werkten plots niet meer
de champagnebroebels in onze buik maakten plots rare sprongen
de tournee kreeg geen punt aan het einde van de zin.
We kunnen slechts wachten op andere tijden, andere publieken, andere zalen, ...

Stefan kocht die dag een huis.
De champagne kreeg dus toch een plaats.

Aan alle trouwe lezers van deze BLOG: merci om ons te blijven volgen en steunen.
Zonder jullie zou het theater een trieste bedoening zijn.
Tot in januari 2007!

proost!

10 maart 2006: wij liepen in diest rond


Diest was onze voorlaatste halte van de tournee. In het oude theater Uilenspiegel waar de sfeer van oude revues en zondagmiddagtoneel met koffie en taart hangt, speelden wij twee voorstellingen.
Het publiek bleek een aantal serieuze storende elementen te bevatten. Zo was er op rij één een jongen die het plots nodig vond om te beginnen fluiten. Heel fijn gevoel als je op de planken staat!
Wij bekwaamden ons in het eductatief verantwoord onderbreken van de voorstelling om de het jonge volkje te temmen.
De meest doeltreffende uitspraak kwam van Jeroen:

"Hey mannen, moet da?"

En boenk, stil was de zaal...

Vreemd, diest was vreemd...

08 maart 2006

De roes van Roeselare

Na twee weken niet gespeeld te hebben gingen we weer tot actie over in één van de schoonste culturele centra van Vlaanderen: De Spil te Roeselare.
Vanop het podium ziet de enorme zaal er nog indrukwekkender uit dan anders. Het leek wel alsof deze zaal een beetje te groot was voor ons stuk. Of lag ons onwennig gevoel aan het feit dat het al weer een tijdje geleden was dat we ‘spelregels’ hadden gespeeld?
Laten we het op een combinatie van beiden houden. In ieder geval voelden het aan als fietsen op kasseistenen, als zwemmen tegen de stroom in, als vliegeren met weinig wind. Niet gemakkelijk dus. Of om het met de woorden van de voader te zeggen:” vondoage zetten we niet zo’n greute stappen veurweirts”
Na de voorsteling kregen we van De Spil een doosje heerlijke chocolaatjes. Zo werd het uiteindelijk toch nog gezellig...

Pokeren in Lokeren

In Lokeren ondervonden we weer hoe verschillend ‘spelregels’ kan lopen. Het blijft onvoorspelbaar. In de voormiddag deden we alle moeite van de wereld om ons tekst weer eens nieuw experimenteel leven in te blazen. We probeerden elkaar te verrassen door onverwachts nieuwe toontjes aan te slaan of gewoon anders te spelen. Toch bleef de zaal er erg koel bijzitten en kregen de voorstelling naar ons gevoel moeilijk van de grond.
Na de eerste voorstelling repeteerden we dan ook terug aan het huwelijksritueel en bespraken een aantal slordigheden. Neen, we laten ons niet kennen!
’s Namiddags kreeg het publiek een zeer degelijke versie van ons stuk te zien. Ritme & tempo swingden weer stevig de pan uit. De sjwoeng en de dramatiek wisselden elkaar goed af. Eén ding viel tegen; hethuwelijksritueel was slordig. Tja, dan repeert ne mens nog eens extra! Laten we nu maar gewoon blij zijn dat we terug op wieltjes staan en rollen als nooit te voren! Diest, here we come!

22 februari 2006

"gaart nu allen rond dit vuur", zij zeiden in koksijde

Ik zie mijn deerne Marjorie elke dag onze huiskamer verlaten. "Naar Eeklo", zegt zij dan. Of "Naar Geel". "Tot straks schat", "zal niet te laat thuis zijn." Maar dinsdag mocht ik mee.
Een rit naar de zee, die breder blijkt te zijn dan we dachten.



In Koksijde bleek er, naast héél véél zout water en zilte lucht, een prachtige zaal te zijn. Een zaal waarin voor de vier sterren van Spelregels het kleinste publiek zat waarvoor ze ooit dit stuk speelden. 70 jongelui, voor de spelers een verademing na de 400 van een dagje eerder. (Eeklo).
Een enthousiast publiek dat lachte, fluisterde en giechelde. Er was ook een meisje dat plots met een lerares de zaal verliet, maar even later weer met een zakdoek onder de neus terug binnenkwam. (vraag aan haar, moest ze dit lezen: "alles in orde? we maakten ons een beetje zorgen."
Na het stuk werd gevraagd even naar boven te kijken. En "klik". (zie foto hierboven.)





Jeroen en Steven in één. Zo zou hun zoon er uitzien.










Na het inademen van zilte lucht werd er, door 50% van de acteurs huiswaarts gekeerd. Toen zagen zij er zo uit. Moe, sommigen met zwarte vlekjes voor de ogen, maar voldaan.


Wat hebben wij van deze reis geleerd?
- De zee is breder dan je denkt. Het is niet omdat je in Koksijde bent, dat Blankenberge ook in de buurt is.
- Rode tomatensaus is rood dankzij het gebruik van tomaten. (Danku Edith voor deze wereldschokkende verheldering.)
- Jeroen lust geen tomaten. Hij schuift ze dan ook steeds naar de rechterkant van zijn bord.
- Edith, Jeroen en Marie-Ange zingen graag in de auto. Meerstemmig.
- Er is een brug in Gent. Je kan daar altijd afspreken met de Dood. (vooraf wel even bellen.)
- Steven heeft mooie onderbroeken en Edith heeft een nieuw mooi kleedje. Het heeft zelfs een Franse naam: "Pièce Unique".
- Naar een opwarming van E,J,S en M kijken is leuker dan een boek lezen.

Maar vooral, de vier spelers en Stephane de technieker zien malkander gaarne.
En dat vindt deze bijna objectieve waarnemer héél schoon.
Jullie zijn fijne mensen, en verdienen nog veel succes.

Groetjes,
Bruno.

14 februari 2006

Het uur van de de wolven.


Deze week is er even geen spelregels.
Deze week storten Marie-Ange, Steven en Jeroen zich op de wereld van Vlad Dracula.
Deze week gaat Wolfsroedel namelijk in première.
Ook van Floortje Zwigtman
Ook van fABULEUS
Ook met zwaarden.
Ook met prachtige kostuums.

De spanning is te snijden
de zenuwen gieren door ons lijf
brrrr grrrr

Tot volgende week.
Bij leven en welzijn.

gegroet

Radu Cel frumos

09 februari 2006

Er viel heel wat te beleuven vandaag (2)


Wat een vreemde tweede dag...

In den ochtend werden we in het publiek verblijd door leerlingen van de kunsthumaniora van het lemmensinstituut, de school die ons allen bindt. Onze lieve ex-leerkracht Nederlands Veerle Leysen (van mij & Edith toen we nog echte puberkens waren) vergezelden hen naar het theater. Het deed ons wel iets om voor onze eigen school te mogen spelen. Een vleugje nostalgie was niet ver weg. Bij aanvang werd er zelfs een heus 'spandoek' omhoog gehouden met mijn naam erop. Dit had ik nog nooit in mijn carrière mogen meemaken. Ik kreeg er haast rode kaakskens van.
De voorstelling zelf was akelig stil en rustig. Is Leuven dan echt té braaf?

Om half 2 was er een extra voorstelling voor normaalschool studenten, een erg volwassen publiek dus. Het was een erg fijne afwisseling met de zovele schoolvoorstellingen. Deze mensen lachten met andere dingen en genoten hoorbaar met volle teugen. Alles verliep vlekkeloos ware het niet dat Jeroen mij met zijn houten zwaard bij aanvang van het stuk haast een gebroken vinger sloeg. Was hij geïnspireerd door Marie-Ange? Wilde hij Marjorie en Allard gelijke verwondingen toebrengen. Neen, het ging gewoon per ongeluk. Ik kwam er met een pijnlijke blauwe vinger vanaf, geen gebroken botjes dus. Het deed wel raar om de hele voorstelling lang met een stekende pijn te moeten spelen. Weer een ervaring rijker!

Wat staat er ons morgen te wachten?

Een tsunamieke of twee?

groeten,
Allard

08 februari 2006

Lang zullen we Leuven! (1)


En daar staan we dan...`
terug op het podium waar spelregels voor de eerste keer gespeeld werd...
Het wagehuys in leuven.
Drie dagen op rij, zes voorstellingen lang, spelen we hier ons spel.
Het podium is erg klein.
De zaal is in vergelijking met andere zalen van onze tournee ook erg klein.
En Marie-ange voelt zich ook erg klein: ze viel dit weekend van de trap en brak een vinger en kneusde haar beentjes.
De voorstelling werd owv van veiligheidsredenen en medische gevallen aangepast zodanig dat marie-ange niet nog meer pijn zou ondervinden. Haar blauwe plekken zijn nu al erg talrijk. Gelukkig hebben we haar tijdens het spelen met respect behandeld en bracht ze het er erg goed vanaf. (al trapte ze deze ochten ook nog eens in een stukje glas, is het meisken voor het ongeluk geboren?)

Deze middag mochten we van Stefan, die op 5 minuten van de zaal woont, bij hem thuis gaan eten! Hij liet ons zijn zelfgebakken brood proeven en toverde een chocoladetaart met peren op tafel. Feeeeest!!!!

Een analyse van het Leuvense publiek zal volgen wanneer we de 6 voorstellingen gespeeld hebben. Tot morgen!

04 februari 2006

Bedwelmend Wemmel!



Onurb, de vriend van Marie-Ange en dus ook onze vriend, bracht ons vanaan de Brusselse AB helemaal richting Wemmel. In zijn wagen stond de Brusselse radiozender FM BRUSSEL op en hoorden wij voor de eerste keer Marie-Ange haar stem door de luidsprekers knallen. Zij is namelijk dé stem van deze zender. Op zwoele toon zegt zij om de vijf minuten ‘FM Brrrrrussel’. Indrukwekkend! Hier in de rand van Brussel werd de taal van Marjorie erg gesmaakt. Het frans is hier blijkbaar springlevend. Courage, embrasseren en amoureusiteit werden nog nooit zo goed begrepen als in Wemmel. We zijn content van contentement.

Maarrr... in de namiddag stond we voor een wel erg heet vuur! Het publiek dat we nu voorgeschoteld kregen voelde aan als een echt briesend paard in volle draf en waarvan amper de teugels in handen konden houden. Heftig! Onze stemmen gaven hun krachtigste volume volledig prijs en ons laatste restjes energie werd opgebruikt. Aan alle brullers die deze middag in de zaal zaten: tof dat ge er waart maar beseft wél dat het niet gemakkelijk was om jullie te overhalen toch naar ons stuk te kijken.
Het was in ieder geval ‘ne keer iets anders’.

Tot slot werd Marie-anges grote droom werkelijkheid: verschijnen in grote lichtgevende rode letters (zie foto)

03 februari 2006

Lol in Mol!




Of neen, rock ende rol in de Mol!
‘smorgens waren we nog een beetje bedwemmeld door de ijskoude ochtend.
Toch kwam dit ons spel ten goede. Er hing een zekere ontspannenheid in de lucht en daardoor was er plots veel ruimte voor experiment. In elke scène probeerden we nieuwe dingetjes uit en de tekst klonk nog nooit zo anders.
In de namiddag was ons publiek omvangrijker, zowel in aantal als in volume. Wij gingen op de toppen van onze tenen staan en gaven gas (Spa gas?) `
EN GOD ZAG DAT HET GOED WAS.

Weetjes?

Vandaag kon de voader zeggen:" den tweede van den tweede maand" en dat klonk ni slecht!

Jeroen kocht in Mol-centrum nog een schoon paar schoenen en Stefan zat ondertussen al in Wemmel op te bouwen voor de volgenden dag. Druk druk druk.

01 februari 2006

Hallo, Hamme, hallo?


Hamme heeft geen treinstation.
Wij, spelregelacteurs, zijn allen treinreizigers.
De Lijn werd vandaag dus onze nieuwe vriend.
Wij waren lang onderweg, treintje op, treintje af, busje op, busje af en wandelen maar.
Lang onderweg voor maar één voorstelling.
Maar ja, het hoort erbij niwaar.

Als middagmaal kregen we heerlijke vlaamse kost.
Spruiten! ( zo klaargemaakt dat zelfs de echte spuitjeshaters er nog met smaak van zouden eten. )

En dan...spelen maar.
Het hamme-publiek was een beetje vreemd. Op de eerste rij kregen we vrij veel reactie, maar voor de rest was de zaal vaak verbazingwekkend doodstil. We konden achteraf niet goed zeggen of ze het nu leuk vonden of niet. Dus ik zou zeggen: lieve jongeren van Hamme, reageer maar massaal op deze webblog...hier moogt ge zoveel lawaai maken als ge maar wilt.

31 januari 2006

Altijd een beetje Sinterklaas in Sint-niklaas





Amai, ik heb het eindelijk gevonden hoe ik ook eens iets kan schrijven. Het zal waarschijnlijk wel op de verkeerde plaats staan, maar ja, op de blogspot is op de blogspot niewaar.
We zijn bijna allemaal een beetje ziek vandaag dus ik vind dat het tijd is voor complimentjes zodat we morgen weer helemaal genezen zijn:
- we hebben goed gespeeld vandaag, het publiek was er stil van
- de treinen hadden geen vertaging
- het was lekkere soep in Sint Niklaas en iedereen was lief
- we waren op tijd op de scène om op te warmen
- Steven doet dat heel goed met de blogspot, hij maakt een dagboek voor ons allemaal
- Marie-Ange is heel flink en klaagt niet over haar blauwe theaterplekken en ook niet over haar broodje met knolselderverf
- Jeroen laat zich ondanks alles op de scène niet doen (ook niet als het tropischen stoksken gaat vliegen)
- Stefan zoekt altijd naar nieuwe dingetjes en belicht ons steeds schoner
- de nieuwe technieker, Andreas, is heel tof en heeft schone foto's gemaakt
- iedereen is heel tof
- ik zie jullie allemaal graag
En nu moet ik stoppen en een dutje doen want ik word altijd een beetje melig en emotioneel als ik ziek ben.

Liefs,
Edith

29 januari 2006

28 januari 2006

Even wat gehaspel in Hasselt...


Hasselt...
Het grootste culturele centrum van Vlaanderen.
In de grote zaal staat het dansgezelschap ROSAS
In de kleine zaal, bijgenaamd De Doos, staan wij.
Na onze vermoeidheid van donderdag wilden we deze keer weer alles op alles zetten om het limburgse volkje weer een spetterend spektakel te bezorgen. We zouden op tijd starten met een degelijke opwarming.
De treinen beslisten er echter anders over. Ediths openbaarvervoertrauma van Geel werd dooorgegeven aan Jeroen. De arme man zat ruim 40 minuten vast in een stilstaande trein en arriveerde op het laaste nippertje op de scène.
Een heel klein beetje grote stress dus.
Uiteindelijk balden we allen onze concentratie en brachten een zeer strakke versie van Spelregels naar voren: minder grapjes, meer dramatiek en ‘urgentie’
Het 300-koppige publiek bleek het wel te lusten.

Op de terugweg namen we met ons vieren samen de trein en evalueerden we onze drie weken tournee. Wanneer je plots zo intens met elkaar samenwerkt dan moet er af en toe wel eens iets uitgepraat worden om de plooien weeer glad te strijken. Liefde is immers een werkwoord.

Hot news: We hebben een extra technieker gekregen. Hij zit nog in opleiding en luistert naar de naam Andreas. Vuurspuwen kan hij als geen ander en bovendien is hij een TV-bekendheid. Komt hem zelf maar eens bewonderen en vraagt gerust een handtekening! Welkom bij the club, Andreas.

27 januari 2006

Een blij weerzien!


Deze man verzorgde ooit nog de belichting voor een toneelvoorstelling die ik maakte in het derde jaar van mijn theateropleiding en die buiten de school ook in Wetteren te zien was.
Dat was zo'n vijf jaar geleden. Nu is hij één van de trotse techniekers van de NOVA.
Om ons blij weerzien te vieren vroeg ik Werner om ne keer schoon te poseren en onze ontmoeting voor het nageslacht te vereeuwigen op nen foto digital. Ziet hier...het resultaatjen! Merci en bedankt.

De groeten, Werner!

Steven.

Laat ons plezieren en pretteren in Wetteren





Groots was onze verbazing toen we door de automatische schuifdeuren van het Theater NOVA in Wetteren naar binnen wandelden. Dit gloednieuwe complex heeft behoorlijk wat stijl en klasse! het pronkstuk van dit gebouw is natuurlijk de theaterzaal met de oranje-perfect-zittende zetels die stijl naar boven werden neergezet. Een zaligheid voor iedere toneelspeler om hier te mogen spelen. Jammer dat we hier maar voor één voorstelling mochten opvoeren. In deze NOVA hadden we gerust drie weken willen staan.
Maar goed, het was er dus maar eentje... en eentje waarvan wij voelden "oei we worden moe in hoofd en beentjes"
Zo'n intensiefe tournee vraagt namelijk veel van ons uithoudingsvermogen. Het is niet altijd even gemakkelijk om iedere keer weer voor 100 % aanwezig te zijn en het stuk telkens opnieuw fris en onbevangen te spelen. Hier en daar slopen er wat slordigheden in ons anders zo goed geöliede stuk. Waarschijnlijk heeft het publiek hier weinig of niets van gemerkt maar stefan (onze technieker weetjewel) zag wel duidelijk het verschil met andere dagen. Programmatrice Katrien, een fantastische madam trouwens, was gelukkig zeer tevreden en klasseerde ons stuk onder de noemer "Ge gaat slimmer buiten, dan ge binnen kwam"
Schoon gezegd, niwaar!

Vandaag is het gedichtendag en jeroen las ons in de kleedkamer een paar heel schoon gedichtekens voor. Laat ik voor de gelegenheid één van mijn favorieten aan deze blog toevertrouwen...

Zeer vrij naar het Chinees...


De zon komt op, de zon gaat onder.
langzaam telt de oude boer zijn kloten.

(Cees Buddingh')


Als dat geen poëzie is!

slaapt allen wel, en tot in Hasselt.

X, Allard

25 januari 2006

Schot in de Aars!



Amai,

Wat een hevig publiekske.
Veel reactie maar soms wel met een slecht gevoel voor timing.
Vooral dienen bronstigen bok daar vanaf het podium links in de zaal, die vond vooral onze dood mooi en vergat soms de rest van het stuk.
Maar toch leuk levenslustig publiekske.

Deze namiddag hadden we dan een beetje last van een "geklak en een rood lichtje" Deze frustratie werd zelfs een aantal keren in onze middelnederlands taal geuit. Zoals: "of gij die daar zit met uw lampeke", "zeker dat geklaksken zou ik eens aan mijn sabel willen rijgen".
Achteraf bleek het een leerkracht te zijn die zijn leerlingen een beetje verward met honden.
Maar mijnheer.
In de zaal zat ook een hogeschool die voor leerkracht studeren, ik vraag mij af wat zij van ons stuk vonden, laat ons hopen dat zij dat "geklak" zullen achterwege laten.

Maar als ik het in mijn kopken allemaal zo overloop was het toch weer een fijne tweedaagse.

En dan vooral ook met onze gevijven.
Edith ik zie u graag.
Jeroen ik zie u graag.
Stephan ik zie u graag.
en ja Steven ik zie u graag en het was mij een grootste ere om vandaoge wederom het podiumeken te mogen dele.

Dikke bisous
Marie-Ange

24 januari 2006

Een aarschot in de roos!



Het moet gezegd: Het gasthuis in Aarschot is een zeer fijne plek om te spelen.
Het publiek zit lekker dicht tegen het podium en de zaal voelt sfeervol aan.
Over de voorstelling van deze namiddag kunnen we kort en bondig zijn.
De zaal was hevig en duidelijk voelbaar aanwezig maar wij boden goed weerwerk.
het applaus duurde hier uitzonderlijk lang waardoor we zelfs mochten terugkomen om een tweede keer te buigen.
Komt dat tegen, zeg!
het is zeker uitkijken naar morgen voor nog 2 voorstellingen.

23 januari 2006

Over Mortsel hoort ge ons niet morren!



Mortsel, 20 januari 2006...
De dag van de enige echte avondvoorstelling voor familie, vrienden en menig onbekenden.
In de namiddag konden we warm lopen met een schoolvoorstelling voor een klein doch hevig publiekje. In de zaal dook plots onze ex-dramadocent van het Lemmensinstituut op. Hij luistert naar de naam Ludo. Zijn aanwezigheid maakte het voor ons allemaal een tikkeltje spannender. Ludo genoot van de 'beeldrijke' voorstelling en zag dat we een zinvolle invulling gaven aan ons tachtigjarige bestaan hier op aarde.
De avondvoorstelling kende een aantal vreemde gebeurtenissen. Jeroen vergat zijn bruin ribfluwelen kostumeke in de kleedkamer en speelde de hele voorstelling in zijn Thomaspak. Ook het kerstlied werd plots op ongekende hoogte gezongen. Wij zagen het somber in terwijl het publiek achteraf in de foyer zeer enthousiast bleek te zijn. Zo zie je maar, acteurs hebben soms andere gedachten en gevoelens over een voorstelling dan de mensen voor wie ze spelen.

rest er ons nog de geweldige BEA te bedanken die ons als een echte Antwaarpse moeder onthaalde en ons van dranken, spijzen en zoetigheden voorzag. Al 25 jaar zorgt zij voor de acteurs en techniekers in Mortsel en ze heeft duidelijk de stiel te pakken. Doet er nog maar 25 jaar bij, Bea!
Ook Ingrid is een crème van een programmatrice die ons met veel sjwoeng en open armen ontving. Mogen we nog eens terugkomen?

Wervelend Wevelgem!




Wanneer je de kleedkamer van Wevelgem betreedt, vliegen de citaten van beroemde toneeldenkers en acteurs u rond het hoofd.
Ann Peetersen laat ons via haar uitspraak weten dat 'toneelspelers zich moeten bewijzen op de scène en niet in de artiestenfoyer achteraf'. Ze heeft groot gelijk!
Coach Koen komt nog eens kijken en zelfs artistiek leider Dirk (met ouders) is van de partij. Hoog tijd om ons nog eens te bewijzen op de wevelgemse scène.
De omstandigheden zijn ideaal. Een zeer toffe zaal. Een zeer tof publiek.
Er werd nog nooit zoveel smakelijk gelachen als in Wevelgem. Blijkbaar houden ze in deze streken wel erg veel van ons gezwollen taalgebruik.
Tijdens de namiddagvoorstelling experimenteerde Koen met een nieuwe voorwoordje. Hij nodigde alle jongeren die de voorstelling niet goed vonden uit om eenvoudigweg de zaal te verlaten ipv de rest lastig te vallen. Wanneer ze het echter wel goed zouden vinden mochten ze de acteurs belonen met een warm applaus. Het resultaat van dit experiment: iedereen bleef zitten en het applaus was lang en groots. Merci, Wevelgem, merci.

21 januari 2006

toevallende ogen en een bed dat lonkt...


het is midden in de nacht.
02:29 en ik ben net terug van de avondvoorstelling in Mortsel.
En dan beseft ge dat er nog niet eens een verslag is van de voorstellingen te Wevelgem.
Terwijl het daar juist geweldig was om te spelen.
dat verslagje - voor alle ongeduldige en nieuwsgierige wevelgemmers - komt er dra aan.
Weet dat geduld een zeer schone deugd is.
In ieder geval: Het gaat goed met Spelregels.

Slaapwel...

Allard zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

18 januari 2006

Fan van Stefan!



Het gaat nog steeds erg goed met Stefan. Momenteel voorziet hij ons van nieuwe muziek bij het binnekomen van het publiek in de zaal. Johnny Cash is goed, maar Tom Waits geeft toch ook wel goede vibes! Ik heb me trouwens laten vertellen dat Stefan een heuse cd zal aanmaken met allemaal geschikte thematische nummers voor de voorstelling. Wat een man!
En toen mochten we bij hem op de foto...wow!

17 januari 2006

Geel leuk!





Onze tweede dag in Geel begon wat aarzelend. Er hing een miezerig weertje in de lucht en blijkbaar hadden de treinen geen zin om deftig te rijden. Edith die al van tien voor zeven in de ochtend de deur uit was, kwam uiteindelijk om 10u na veel treinen, wachten en bussen aan in Geel. Leuk is anders.
De sfeer ging gelukkig al snel de goede tot zéér goede richting uit door alweer een ongelofelijk geconcentreerd publiek. Wij hoorden haast het gespits der oren.
De tweede voorstelling in de namiddag was zonder twijfel de beste tot nu toe. Wij stonden op scherp en het publiek reageerden constant op de juiste manier en op die momenten waar wij het wilden. Een zaligheid!

Het citaat van de dag komt van één de leerkrachten in de zaal:

"Ik hou helemaal niet van modern theater, maar dees vond ik echt wel goed."

Waarvoor dank, leerkracht.
Morgen hebben we een dagje pauze.
Dan kunnen we ons helemaal opladen voor de 4 voorstelling in Wevelgem en Mortsel.

U vraagt, wij antwoorden!

We kregen, waarvoor trouwens onze grote dank, ontzettend veel reacties na de voorstelling in Puurs.
Aangezien heel vaak dezelfde vragen terugkwamen vat ik ze hieronder even samen en probeer ik ook een zinnig antwoord te formuleren...

* Wat is de bedoeling van jullie om te kleden op het podium?

Dit was de topvraag. Blijkbaar stoorden heel veel mensen in de zaal zich aan het feit dat wij alle kledingwissels zichtbaar op scène uitvoeren in plaats van achter de schermen. Dat doen we zeker niet om speciaal te zijn of omdat we graag aan striptease doen. Waarom dan wel?
Wel, we vinden het heel belangrijk dat jullie constant blijven zien dat we maar toneelspelers zijn en dat het hele toneelstuk maar een "spel" is. Jullie hoeven nooit te geloven dat het allemaal écht is, wat daar op het podium gebeurt. Ons motto is "niks in de zakken, niks in de mouwen!". De voorstelling heet 'spelregels' en gaat oa over de spelregels van het leven en hoe je die naar je hand kan zetten. Ook het theater heeft bepaalde regels: bv. wanneer wij op het einde buigen mogen jullie klappen. In onze voorstelling zetten we die theaterregels een beetje naar onze hand. We stappen voortdurend in en uit de voorstelling. We spreken vaak het publiek aan om daarna weer in het verhaal te duiken. We willen niet verbergen dat we maar met vier spelers zijn om dat grootse verhaal van Goudheuvel voor jullie ogen tot leven te brengen. Het mechanisme achter de voorstelling hoeft niet verborgen te blijven zoals bij oubollige poppenkast. Vandaar dat we wanneer jullie in de zaal binnenkomen gewoon op het podium staan en wachten tot het licht uitgaat. Vandaar dat we telkens wanneer het licht moet veranderen een teken geven aan de technieker. Vandaar dat we kozen voor een heel eenvoudig décor ipv een kartonnen kasteel of een achterwand met geschilderde bomen.
Bovendien is het voor de energie en het ritme van de voorstelling ook gewoon erg handig om constant op het podium te blijven ipv de hele tijd op en af te gaan in de coullissen.
Zo, veel blabla voor iets wat uiteindelijk gewoon een keuze is. Net zoals we beslist hebben om in historische kostuums te spelen ipv in gewone kleren. Het is dus helemaal niet erg wanneer je al die betekensissen die ik hier boven beschrijf, er niet in gezien hebt.


* Waarom heb je voor de dood een meisje gekozen? en *Hoe ben je erachter gekomen wie welk personage ging spelen?




Omdat we maar met twee jongens zijn was het al snel duidelijk dat die Allard & Thomas zouden spelen. Steven werd Allard en omdat Jeroen heel goed is in het spelen van verschillende personages & types bombardeerden we hem tot het spelen van alle bijrollen (De boer, de donderprekende kwakzalver, de moeder van Allard & Thomas).
Bij de twee vrouwenrollen was het heel wat moeilijker om te beslissen wie de rol van Marjorie zou spelen. Uiteindelijk hakte Koen, onze coach, de knoop door. Hij besliste dat Marie-Ange de rol van Marjorie kreeg en bedacht het personage van De Dood voor Edith. De dood speelt namelijk in onze voorstelling een veel grotere rol dan in het boek. Het leek ons bovendien een geweldig idee dat de dood gespeeld wordt door een knappe blondine met blauwe ogen ipv door een lelijk mager skelet-achtig manneke met een zeis. Het stuk gaat ook voor een groot deel over hoe wij mensen De Dood voorstellen. Edith heeft tijdens de repetities heel veel werk gehad met het construeren van dit personage omdat ze integenstelling tot de anderen veel minder inspiratie kon halen uit het boek. Het is dan ook erg leuk om in jullie reacties te lezen dat jullie de dood zo'n tof personage vonden.


* In het boek staat dat Allard blond haar heeft en bij jullie had hij bruin haar, en dat was in het begin wat verwarrend...

Tja, ik vond het niet zo leuk om mijn haar te laten verven. Dan zou mijn lief heel kwaad zijn.

* is het moeilijk om al die tekst te onthouden, zo'n raar taaltje te spreken en al die dansjes uit te voeren?

Tekst vanbuiten leren is is zeker niet het moeilijkste voor acteurs. Het is veel lastiger om leven te blazen in die vanbuitengeleerde tekst en al die geschreven woorden te laten klinken alsof je ze voor de eerste keer uitspreekt. De vele repetities (zo'n 6tal weken) zorgen ervoor dat je de tekst nooit meer vergeet. Het gebeurt natuurlijk wel eens dat één van ons eens een mindere dag heeft en zich niet goed kan concentreren en daardoor af en toe iets verkeerd zegt. Gelukkig merkt het publiek daar vaak niets van.
Het vreemde taaltje uit spelregels was erg leuk om te verzinnen en ook bijzonder fijn om te gebruiken. Het is een samenraapsel van allemaal vlaamse en franse dialecten. Het heeft veel tijd en moeite gekost om de teksten te schrijven, maar eens we daarmee klaar waren zat het zwaarste werk erop. Nu zijn we zo gewend aan die taal dat het niet meer moeilijk is om ermee te spelen.
De vele dansjes, ritmische teksten en kerstliederen hebben we intussen al zo vaak gedaan maar blijven wel lastig om voor een levend publiek foutloos uit te voeren. Zucht, zucht...

Blijf jullie vragen zeker doorsturen, wij antwoorden op gepaste tijden...

Het geel was nog nooit zo geel als in Geel




Voandoage, den zestiende van de eerste moand...vondoage startte de eerste voorstelling in een reeks van drie te Geel.
Onze goestinge om te spelen was groter dan groot.
De zaal bleek de perfecte hoogte te bevatten om onze grote witte achterdoek op perfecte wijze te bevestigen. Technieker Stefan zag dat het goed was en sprak de historische woorden: "Het decor en de belichting zijn nog nooit zo schoon geweest als in geel!"
Toen ook de akoestiek van de zaal prima prima bleek te zijn, kon ons geluk niet meer op.
Àlleen de welgekomen gasten konden de feestvreugde nu nog verpesten.
Maarrrrr dat deden ze gelukkig niet!
We kregen integendeel een zeer stil en geconcentreerd publiek voorgeschoteld. De jongeren waren op sommige momenten zelfs zo stil, dat we helemaal van ons melk waren en begonnen te denken dat we veel te traag aan het spelen waren.

verder kan ik jullie nog melden dat de boerin vandaag niet "Marie" heette maar wel "Barbara". Het danske van de vader had vandaag veel weg van een noord-indische bezwering. Wat zal het morgen zijn?

14 januari 2006

Verboden foto's (2)


Den drank is den duvel!

Pure voorstelling te Puurs



Op vrijdag de dertiende (aaargh aarrgh) speelden wij één voorstelling voor de eerste graad in het cc van Puurs.
Technieker Willy liet ons weten dat Willy Claes en Koen Crucke na ons het podium zou komen bevolken.
Daar hadden wij wel oren naar: in de voetsporen van Willy & Koen staan, dat kan niet iedereen zeggen!
De voorstelling verliep vlotjes en was een waardige afsluiter van deze eerste tourneeweek.
Het publiek reageerde misschien iets te jong en onbezonnen op onze obscene en aanstootgevende blootscènes, maar verder hebben de jongeren zich keurig gedragen.

Tot slot nog enkele weetjes...

het fantastische woord "Spa gas" vond nu ook een nieuwe uitweg in ons danske. In plaats van "Ja! Ja!" hoort u vanaf heden "Spa !gas !"

Het voorwoordje werd serieus ingekort en werkt nu veel beter.

Papa doet elke dag een nieuw danske en heeft een nieuw mopke met het zinnejte "Ik treed dichter, Thomas". Komt dus snel nog eens zien, en lacht u een breuk!

Jeroen heeft even mogen spelen op de piano van Willy.

voila, tot in geel.

Allard Van Goudheuvel XXX

13 januari 2006

Cultuurprijzen Vlaanderen 2005

Cultuurprijzen Vlaanderen 2005
(www.cultuurprijzen.be)
(Hot van de VRT-nieuwssite....)

genomineerden:
Prijs voor jeugdtheater
Barbara Wyckmans
An De Donder
fABULEUS

fABULEUS
In november 2005 vierde fABULEUS niet alleen zijn tienjarig bestaan, maar ook de structurele erkenning als theatergezelschap ..... de aanpak werkt wel. Dat bewijzen onder andere de recente voorstellingen ‘Instant Karma’, ‘Spelregels’ en ‘Kievielaviedekie’.

12 januari 2006



Het moet gezegd, deze man doet zijn werk voortreffelijk!
Hij techniekert als geen ander.
Hij heeft veel geduld.
(ik maakte vandaag vier lampjes stuk en hij werd niet eens kwaad)
Hij weet ook alles van het manuscript van On the Road, het eerste en beroemdste boek van Jack Kerouac,
de Bijbel van de Beatgeneratie!!!
Hij heeft bovendien dankzij deze blog de liefde voor de digitaal-fotografie ontdekt.
De foto's tijdens de voorstelling komen van zijn deskundige hand.
Petje af, Stefan, petje af!

Derde keer, zeer goede keer...



Maar ik ben zo moe....
maar het was wel heel spannend vandaag...
de flosch is kapotgegaan en Den voader verkondigde dat hij aan het ruiven was en ik was op de zijlijn als hoer in slappe lach verstikt dat ik den nieuwen dans van de dag van de voader niet heb gezien...

Vrijdag speel ik eens de dood denk ik!

Marie-Ange

11 januari 2006

Kleedkamerdrukte te Kieldrecht...

De eerste voorstelling van Kieldrecht...




Kieldrecht, het onbekende Kieldrecht, op de grens tussen Vlaanderen en Nederland
Daar zetten wij vandaag onze Goudheuvel neer.
Twee voorstellingen.
De eerste was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Een bomvolle joelende zaal met voornamelijk jongens van 13 jaar,
geen eenvoudige klus om ze te temmen.
Wij verloren gaandeweg het strakke ritme, zetten het kerstlied te laag in, trokken het spel van man & vrouw een beetje scheef, scholden elkaar uit voor stotteraar en leerden het publiek aan het eind bovendien nog eens applaudiseren ipv hoog-piepend-roepen.

De tweede voorstelling lieten we ons echter niet kennen.
Het publiek was luisterbereid, geconcentreerd, humorvol
en wij genoten met hen.
Dit was weer eens een 'spelregels' zoals we hem graag hebben
strak, soepel en macaber grappig.
Dit smaakt naar meer.

Tussendoor genoten we van heerlijke roomsoepen en ontdekten we een nieuwe benaming voor
spuitwater: SPAGAS

't is maar dat ge het weet.

groeten,
Allard

10 januari 2006

verboden beelden

Nog één nachtje slapen


We staan aan de vooravond van onze eerste echte spelregelstournee.
Op deze Blog kan je al onze avonturen volgen,
Ons bewonderen in ons belachelijk harnas,
Ons voelen werken en ploeteren
ons zien zweten en genieten
en misschien zelfs onze kostuums ruiken
want ja, da begint rap te stinken hè.

Maar goed...
Gaart nu allen rond dees vuur
want we zijn content van contentement
Vlaanderen, here we come!!!