Wat een vreemde tweede dag...
In den ochtend werden we in het publiek verblijd door leerlingen van de kunsthumaniora van het lemmensinstituut, de school die ons allen bindt. Onze lieve ex-leerkracht Nederlands Veerle Leysen (van mij & Edith toen we nog echte puberkens waren) vergezelden hen naar het theater. Het deed ons wel iets om voor onze eigen school te mogen spelen. Een vleugje nostalgie was niet ver weg. Bij aanvang werd er zelfs een heus 'spandoek' omhoog gehouden met mijn naam erop. Dit had ik nog nooit in mijn carrière mogen meemaken. Ik kreeg er haast rode kaakskens van.
De voorstelling zelf was akelig stil en rustig. Is Leuven dan echt té braaf?
Om half 2 was er een extra voorstelling voor normaalschool studenten, een erg volwassen publiek dus. Het was een erg fijne afwisseling met de zovele schoolvoorstellingen. Deze mensen lachten met andere dingen en genoten hoorbaar met volle teugen. Alles verliep vlekkeloos ware het niet dat Jeroen mij met zijn houten zwaard bij aanvang van het stuk haast een gebroken vinger sloeg. Was hij geïnspireerd door Marie-Ange? Wilde hij Marjorie en Allard gelijke verwondingen toebrengen. Neen, het ging gewoon per ongeluk. Ik kwam er met een pijnlijke blauwe vinger vanaf, geen gebroken botjes dus. Het deed wel raar om de hele voorstelling lang met een stekende pijn te moeten spelen. Weer een ervaring rijker!
Wat staat er ons morgen te wachten?
Een tsunamieke of twee?
groeten,
Allard
