Bijna zat in ternat.

en toen geschiedde het...
De allerallerlaatste Spelregels.

Het deed een beetje raar. Het besef dat we drie jaar geleden deze voorstelling maakten. Dat we elkaar leerden kennen. Dat we lief en leed met elkaar deelden. Dat we kinderen baarden. Dat we nu weer aan iets nieuws kunnen beginnen en dat we nu totaal nog niet weten hoe dat er gaat uitzien.
Ik schrijf dit twee dagen na de laatste voorstelling en eigenlijk lijkt het alsof we elke moment weer gaan spelen van ridderke te goudheuvel, dat het nog niet echt gedaan is. Het dringt precies niet helemaal tot mij door.

We mogen het laatste publiek van Ternat trouwens eeuwig dankbaar zijn. Ze waren fantastisch om deze laatste voorstelling voor te spelen. merci merci. Alleen...in het begin lag er wel een gestroomlijnd papieren vliegtuigje voor de voeten van de dood. Aan de goede gooier en prima vliegtuigmikker zou ik het volgende willen zeggen:" spijtig dat ge geen boodschap op uw vliegtuigske hebt geschreven. Dan konden wij achteraf uw bedoelingen wat beter snappen. Ook zeer gedurfd van in den pikken donker uw worp uit te voeren. Jammer genoeg bestonden er in de middeleeuwen nog geen vliegtuigen en konden we uw plooisel geen echte plaats geven in het stuk. Volgende keer beter!"

Achteraf was er veel taart en veel champagne en kregen we van technieker Stefan een heus playmobilpakske!!!
Stefan is en blijft onze grote held. Hij mag nooit mee buigen op de planken maar wij buigen nu ons hoofd diep naar hem en melden met luide stem: ZONDER U, EDELE STEFAN, GEEN THEATER! MERCI VOOR UW VELE WERK ACHTER DE SCHERMEN!

ziezo.
En dan valt nu het doek.

en ook over dezen blog.
snik.

tot de volgende!

We beklommen den Alsemberg

CC de meent, in Alsemberg.
Niemand van ons was er ooit al geweest.
Technieker Stefan zwoegde zich na een lange onvewachte fille
doorheen de opbouw van licht en decor.
Hij liet er zelfs zijn middagmaal voor staan om net op tijd alles klaar te krijgen.
Een medaille voor deze held!!!
Maar... het licht was nog nooit zo schoon als hier.
(enkel in Geel vorig jaar was het misschien nog een tikkie beter, maar kom)

De voorstelling verliep na de laatste keer in Tessenderlo weer in alle rust en kalmte.
Alleen was 'den akoestiek' niet zo gemakkelijk. Het leek alsof onze stemmen niet ver konden dragen
en het was dan ook niet eenvoudig om de zaal in onze greep te houden. Het leek af en toe alsof we voor een groot zwart gat speelden en het publiek 500 meter van ons verwijderd zat. Zoiets.
Al bij al, toffe gasten in Alsemberg. Vooral de franse mopjes van Marjorie werden eindelijk gesmaakt bij dit publiek. Ah ja, we zaten vlakbij brussel hè. Merci beaucoup!

Nief materiejaal

Jiehaaa!
Er zijn weer nieuwe spannende filmpkes en foto's uit Tessenderlo!
Al dat leuks te bewonderen op

http://web.mac.com/steven.beersmans


Kijkt en ziet
het kan den hemel veklaren
het gebiede mij de meugelijkheid
in den toekomstigen toekomst te staren!

Een zieke vlo in Tessenderlo

Het moet ons weer overkomen.
Na enkele dagen van rust, keerden wij vieren terug naar de planken
en dat allemaal in een zieken toestand.
Lopende neuzen, echo's van den buikgriep, keelgepijnigde stemmen en dat soort van kwaaltjes.
Op zulke momenten is het stevige Spelregels spelen geen echt pretje.
Gelukkig hadden we een heel liefdevol en rustig publiek voor onze neus
en konden we de voorstelling in alle rust en kalmte afwerken.
Den Allard is wel zwaar over zijn trouwkostuum gestroenkeld en heeft zelfs 'godverdoeme' gezegd
en de jeroen paste spontaan het spel van man en vrouw aan: Het is den man die op de tafelen klopt, tis nooit te veel, tis wel AMBETANT.
Voila, en dan gaan we nu een beetje slapen want morgen staan we er weer.

Een dafalganneken of twee aub?

Hoor de klokken luide in Diksmuide!

Het was een zware week in goudheuvel.
we speelden echt in de uithoeken van het land en waren dus lang en veel onderweg.
Gelukkig mochten we op vrijdag de week eindigen in Diksmuide.
Daar maakten we namelijk het meest geconcentreerde publiek van de tournee mee.
Eindelijk geen flauw gefluit of druk geroep.
Het publiek was zelfs aan de stille kant, maar lachte toch op het juiste moment.
Da mag al is!

's middags kregen we heerlijk warm en degelijk bejaardeneten om nog wat kracht op te doen voor de laatste voorstelling van deze week. En die laatste voorstelling werd ietwat vreemd ingezet. Toen Edith (De dood) al in de helft van haar openingsmonoloog zat moest ze plots den boel stilleggen omdat er nog een klas toekwam. Het publiek kreeg hierdoor een unieke versie te zien van 'Spelregels' met een schitterende improviastie van ons Edith.
Jaja den tweede vanden tweed moand, was vré bijzondere!

Leuf je uit in leuven!

En ze waren potverdikke met veel vandaag!
Een hele grote school jonge tieners + een hele lading van de lerarenopleiding.
Optelsom: meer dan 300 toeschouwers.
Gevolg: energie scheppen en flink gas geven.
Uitkomst: heel moe na de voorstelling

Ja, het leven der toneelspelers kan soms zwaar zijn.
Langs de andere kant deed het ook wel deugd dat we die grote groep toeschouwers toch in de hand konden houden.
Nog één rechtzitting die toch niet onbelangrijk is: Na de voorstelling heb ik mij even lastig gemaakt over het vele gefezel en gefluit tijdens de voorstelling. Ik richtte mij toen vooral op de middelbare school wat niet helemaal terecht was. Achteraf bleek namelijk vanuit verschillende betrouwbare bronnen en spionnen dat er ook zeer veel stoorzenders achteraan in de zaal tussen de normaalschoolstudenten zaten. Mogen we hen dan ook extra bedanken voor het fijne geruis. Leerkrachten van de toekomst: er wacht u een schone carrière.

Dan pinken we nu nog een traan weg.
Na drie jaren spelen,
was dit onze allerlaatste voorstelling te leuven, daar waar onze stuk geboren werd.
Drie minuten stilte graag...

Verbaasmechelen!

Het was op alle vlakken een bijzondere dag.
Waar zal ik beginnen.
Eerst en vooral: onze fantastische technieker van dienst Stefan is een rasechte Maasmechelaar (schrijf je dat zo?)
Inmiddels heeft hij de maas laten vallen en is hij in Mechelen gaan wonen, maar toch... Zijn roots liggen toch in het Limburgse.
Op de foto kan je zien dat er ook een schattige baby onder ons midden was.



Dat is adam, ook wel "de kleine pje" genoemd.
Hij is het kersverse zoontje van Edith (de dood) en Stijn (de man die onze muziek componeerde en uitvoerde). Vandaag kwam de kleine pje proeven van het thearertournee-leven samen met zijn opa en oma. Wij werden allen week bij de aanblik van zoveel veel onschuld en schoonheid.
Verder moet ons toch ook van het hart dat het CC van maasmechelen een zeer acteursvriendelijke zaal is. Het publiek zit daar zo schoon rond het podium. Kweeniehoe gezellig! Precies een cirkus!

Over de twee voorstellingen waren we best tevreden. Het publiek luisterde met echt wel veel aandacht en goedlachsheid. Alleen hadden we het gevoel dat de voorstelling precies net iets te lang was omdat de aandacht tegen het einde aanzienlijk verslapte. Is dat zo? Of hadden wij vanop het podium een verkeerde indruk?

Het woord is aan u, hooggeëerd publiek!

tweede lier goede lier!

De laatste keer dat we in lier waren (ergens in maart 2006) liep het helemaal mis.
De spots lieten het afweten en de voorstelling kon niet doorgaan.
Ergens in de archieven van deze blog kan je daar nog een verslagje van terugvinden.
Vandaag keren we vol goede moed terug en zullen we lier een tweede kans gunnen.
We zijn er in ieder geval helemaal klaar voor.
Deze keer gaan we om te winnen en nie om te verliere.

we hebben ons peren gezien!

Vandaag daalden we neer in het landelijke Peer, in het verre Limburg.
Daar is geen station en dat zullen we geweten hebben.
Een helse tocht doorheen het Vlaamsche land bracht ons uiteindelijk dan toch op de juiste bestemming: CC Het Poorthuis.
We speelden voor een klein publiek, zo'n 150 jongeren. Bij aanvang leek het een leuke voorstelling te worden. Gaandeweg de voorstelling kregen we jammer genoeg steeds meer last van onozel gelach in de zaal, gekraak van snoepzakjes op de eerste rij, een weglopende leerkracht (!?) te midden van de voorstelling en wat was er nog allemaal? Er werd nog nooit zoveel gereageerd op al ons speekselgebruik, zweet en semi-blootscènes. Op den duur leek het alsof iedereen alleen maar naar vieze vuile wezentjes op het podium zat te staren. Misschien klop ik het hier nu ietwat op maar het was écht een vreemde gewaarwording. Lief publiek, jullie mogen echt niet vergeten dat wij vier levende mensen zijn en dat wij daar live op dat podium alles kunnen horen van wat er in de zaal gebeurt. Wanneer jullie dan op alles wat een beetje naar 'seks' ruikt heftig reageren, ja dan zullen we in het vervolg maar een hele seutige brave voorstelling moeten maken die jullie nog echt als kleine kindjes behandelt.
Ik wil natuurlijk niet iedereen over één kam scheren. Er waren zeker heel wat gasten in de zaal die met aandacht en respect gekeken hebben. Laat ik mij gewoon nog één keer richten tot de onruststokers: als je in de toekomst nog eens naar theater gaat en je vindt het niet fijn of saai of vervelend: Geen probleem. Dat is je grootste recht. Maar slaap dan gewoon en laat de anderen die het stuk wel kunnen smaken alstublieft verder kijken. Ik dank u.

Verder wil ik nog iets zeggen over al dat speeksel. Ik kan mij best voorstellen dat dat er soms wat vies uitziet. Weet dan dat het absoluut niet eenvoudig is om tijdens zo'n intensieve voorstelling van spelregels (met veel roepen, springen en dansen) al die lichaamssappen te controleren. We zullen in ieder geval blijven trainen om ons sappenbeheer wat meer in toom te houden.

En wie zich nu geroepen voelt om al dit bovengaande te reageren: spaar ons niet. Het woord is weer aan jullie!

De koning te rijk in Kortrijk

De schouwburg te Kortrijk heeft iets zeer royaals!
Spelen op dat podium is als rijden in een hele dure auto.
Na de minnepoort in leuven waar we iedereen heel goed konden zien zitten was het nu wel even wennen
aan het grote zwarte gat (want zo voelde dat vanop het podium).
Tijdens de ochtendvoorstelling waren we daardoor een tikkeltje van ons melk en hadden we ook niet echt het gevoel dat we ons publiek konden boeien. Er werd zelfs geklapt toen Allard Marjorie uit bed smeet. Vreemde hersenkronkels in de zaal?
Na een heerlijke winterwandeling langs de winkelstraten van Kortrijk en een stevige broodjesmaaltijd gaven we een tweede veel veel betere voorstelling. Eén van de beste van deze tournee, vonden we zelf.
Het blijft gek hoe zo'n voorstelling telkens weer totaal anders kan aanvoelen.

(blijf ook onze zustersite met extra foto's en filmpjes van oa Kortrijk bezoeken: http://web.mac.com/steven.beersmans)

vragenrondje

Hier enkele antwoorden op jullie talrijke vragen...


Waarom waren de tanden van de dood zwart en tegen t einde zagen de tanden van jullie allemaal zwart?

Antw: de dood heeft zwarte tanden tijdens de koortsdroom van Allard. Hij begint compleet te flippen. We vonden dat wel een akelig beeld, zo’n dood met zwarte tanden. De anderen hadden wel geen zwarte tanden. Dat heb je zelf verzonnen vrees ik.

Tof taaltje (hebben jullie daar lang op geoefend?)

Antw: Omdat we de tekst zelf hebben geschreven, is het ook iets eenvoudiger om die daarna ook te spelen. Het was wel even oefenen om die rare zinnen vlot en verstaanbaar te brengen, maar nu voelt het voor ons heel natuurlijk aan.

Wordt het niet saai om telkens hetzelfde stuk opnieuw te spelen?

Antw: Neen. Elke voorstelling is telkens anders en het blijft altijd weer een uitdaging om ons verhaal boeiend tot bij de toeschouwers te brengen. Soms is één van ons wel eens moe, maar dan helpen we elkaar om de juiste energie terug te vinden. Bovendien is spelregels voor ons één van de allerleukste voorstellingen om te spelen.

Waarom kleedden jullie je om op het podium en niet achter de schermen

Antw: Blijkbaar stoorden heel veel mensen in de zaal zich aan het feit dat wij alle kledingwissels zichtbaar op scène uitvoeren in plaats van achter de schermen. Dat doen we zeker niet om speciaal te zijn of omdat we graag aan striptease doen. Waarom dan wel?
Wel, we vinden het heel belangrijk dat jullie constant blijven zien dat we maar toneelspelers zijn en dat het hele toneelstuk maar een "spel" is. Jullie hoeven nooit te geloven dat het allemaal écht is, wat daar op het podium gebeurt. Ons motto is "niks in de zakken, niks in de mouwen!". De voorstelling heet 'spelregels' en gaat oa over de spelregels van het leven en hoe je die naar je hand kan zetten. Ook het theater heeft bepaalde regels: bv. wanneer wij op het einde buigen mogen jullie klappen. In onze voorstelling zetten we die theaterregels een beetje naar onze hand. We stappen voortdurend in en uit de voorstelling. We spreken vaak het publiek aan om daarna weer in het verhaal te duiken. We willen niet verbergen dat we maar met vier spelers zijn om dat grootse verhaal van Goudheuvel voor jullie ogen tot leven te brengen. Het mechanisme achter de voorstelling hoeft niet verborgen te blijven zoals bij oubollige poppenkast. Vandaar dat we wanneer jullie in de zaal binnenkomen gewoon op het podium staan en wachten tot het licht uitgaat. Vandaar dat we telkens wanneer het licht moet veranderen een teken geven aan de technieker. Vandaar dat we kozen voor een heel eenvoudig décor ipv een kartonnen kasteel of een achterwand met geschilderde bomen.
Bovendien is het voor de energie en het ritme van de voorstelling ook gewoon erg handig om constant op het podium te blijven ipv de hele tijd op en af te gaan in de coullissen.
Zo, veel blabla voor iets wat uiteindelijk gewoon een keuze is. Net zoals we beslist hebben om in historische kostuums te spelen ipv in gewone kleren. Het is dus helemaal niet erg wanneer je al die betekensissen die ik hier boven beschrijf, er niet in gezien hebt.


Waar hebben jullie het leukst publiek tot nu toe al gehad?

ANTW: In Geel (vorig jaar) en Herzele (dit jaar).

Hoe kwamen julie er bij om toneel te spelen? Is dat een droom van kindsaf of zo?

ANTW: Ik (den allard) wist van mijn 5 jaar al dat ik mensen wilde entertainen. Eerst als goochelaar, clown en pas enkele jaren later als acteur. De goesting is bij mij nooit meer overgegaan.

Waarom spelen julie iets over de middeleeuwen?

ANTW: Omdat we het boek Spelregels een leuk uitgangspunt vonden voor onze voorstelling. Toevallig speelde dat boek zich af in de middeleeuwen.

Waarom kustte de dood altijd de persoon als ze die persoon kwam halen ?

ANTW: Ons eerste idee was dat de dood telkens wanneer iemand stierf een rouw ei brak en liet inslikken. Dat was niet alleen heel vies maar vooral ook ongezond. Toen dachten we aan een doodskus. De dood zuigt als het ware uit de lippen van de levenden het laatste restje leven.

vraagje: is da kussen me iedereen gezellig?

We staan daar eigenlijk niet meer bij stil. Het gebeurt gewoon in functie van de voorstelling. Gelukkig poetsen we altijd goed onze tanden en zijn er veel muntjes.

Was je niet beschaamd als je in je ondergoed op het podium stond ?

ANTW: Nee. Ik verzamel ook echt kleurrijke onderbroeken die ik maar al te graag laat zien.


hoelang moeten jullie repeteren om een optreden te kunnen doen?

ANTW: Ongeveer 6 volle weken.

Waar treden jullie nog op?

ANTW: Nu zijn we aan onze laatste tournee bezig. Voor een speellijst kan je terecht bij www.fabuleus.be

Spelen jullie nog andere toneelstukken buiten "Spelregels"?

ANTW: Met deze ploeg voorlopig niet. We starten wel in 2008 met de repetities van een nieuw stuk. FABULEUS heeft natuurlijk wel nog heel wat andere mooie producties in de aanbieding.

Hoelang zijn jullie al op tournee met het stuk "Spelregels" ?

ANTW: Dit is het derde jaar dat we op tournee zijn. Inmiddels speelde de voorstelling zo’n 60 keer.

op t moment da 'de dood' helemaal wit gekleed was had ze zo'n rode roos vast(zo een maxi) ..waar hebj die gekocht?

antw: In de blokker.

Welke richting hebben jullie gevolgd voor toneel te kunnen spelen?

Antw: Marie-ange, Jeroen en ik studeerden alledrie af aan de afdeling dramatische kunsten van het Lemmensinstituut te leuven. Edith studeerde toneel aan de toneelacademie van Maastricht nadat ze eerst Moraalwetenschappen had gestudeerd.

Fabuleuven 2

Het was zweten.

De minnepoort is namelijk nogal warom vanop het podium.
Over de twee voorstelling heden ten dage, de negentiende van den eerste moand,
kunnen we kort zijn. Ze waren: stevig, een tikkeltje hefitg en het publiek liet flink van zich horen.
Wat schaffen we voortaan af?
Geen fietspompjes meer die onverwachtse wendingen nemen.
Geen plastieken regenjas meer voor de dood.
(tenzij dat iemand die deze blog leest weet waar ge zo'n doorschijnende regenfrak kunt kopen? Iemand?)

Er zijn weer nieuwe leuke filmpjes en foto's te beloeren op onze zuster-site:
http://web.mac.com/steven.beersmans

Fabuleuven (1)

Zoals elk jaar mogen we een aantal keren spelen in onze thuishaven Leuven.
Jammer genoeg is de minnepoort geen ideale theaterzaal. De vreemde architectuur bevordert niet meteen de gezelligheid en ons heimweegevoel naar het knusse wagehuys of de sfeervolle schouwburg was bij momenten groot.
Maar ach, we mogen niet zagen. Onze technieker Stefan heeft superhard zijn best gedaan om onze voorstelling technisch zo goed mogelijk te vertalen naar de minnepoort-mogelijkheden.
De voorstelling op donderdagnamiddag kende een aantal vreemde voorvallen. Zo vloog de fietspomp van de donderpreker onverwachts het publiek in en raakte het voorhoofd van een meisje op de eerste rij. Auw auw auw! Leuk was anders. onze excuses tov dat meisje zijn dan ook zeer groot. Verder wilde het fluiten op de vingers van jeroen even niet meer lukken. Helemaal op het einde tijdens de slotmonoloog van de dood vond één of andere pipo het nodig om zijn of haar gsm te laten rinkelen. Beste pipo: ge moogt heel fier zijn op uw gsm. Misschien moet ge daar uw hobby van maken, van theatervoorstellingen uitgebreid te voorzien van goedkope muziekjes en olijk belgerinkel. Doe zo voort!

Het is trouwens fantastisch om te zien hoeveel mensen commentaar achterlaten op onze blog. We worden nu werkelijk overstelpt met vragen. Tijdens het weekend zullen we dan ook de nodige tijd uittrekken om op al jullie intellegente opmerkingen te reageren. Zonder jullie zou er immers geen theaterleven zijn!

vraag maar raak!

Een leuke vraag van Bruintje

"wanneer vinden jullie zelf een optreden geslaagd? In welke mate kan een publiek een optreden maken of kraken?"

Als je een voorstelling weken aan een stuk speelt begin je die steeds beter te leren kennen. Je weet welke grappen altijd werken, waar inzakmomenten zitten, waar je de tragiek moet opzoeken en waar de humor...etc. De ideale voorstelling is dan ook die voorstelling waar je van opening tot slot het publiek zo kan meenemen in je verhaal dat ze bij wijze van spreken uit je hand eten. Dat wil niet zeggen dat we onverwachte reacties of vreemde wendingen verafschuwen. Het is in ieder geval niet fijn wanneer je voelt dat het publiek op de foute dingen reageert, of wanneer ze helemaal niet reageren.
In die zin kan het publiek de kwaliteit en sfeer van voorstelling heel erg mee bepalen. Maar het blijft altijd een spel van geven en nemen. We hebben ook wel eens een slechte dag en wanneer wij dan wat zwakjes aanvangen is het natuurlijk heel begrijpelijk dat het publiek je dat niet in dank afneemt. Nu, spelen voor scholen is sowieso een vak appart. Een hele groep jongeren van dezelfde leeftijd reageert heel anders (dikwijls veel heftiger) dan een doorsnee volwassen avondpubliek. Gelukkig is Spelregels echt gemaakt voor jongeren en hebben we niet liever dat het publiek wat weerwerk geeft. We hebben gisteren in leopoldsburg nog gemerkt dat we liever voor hele grote groepen spelen ipv voor slechts een paar klassen. Volle zalen verhogen de energie aanzienlijk. Dat is voor ieder stuk weer anders. Er zijn theatervoorstellingen die zo intiem en kwetsbaar zijn dat ze veel beter werken voor een klein publiekje.

Zo, hopelijk is dit een beetje een antwoord op je vraag.

De groeten,

Allard.

Kijk eens naar het vogeltje!

Wie meer foto- en zelfs filmmateriaal wil zien van onze tournee,
gaat hier dan heen
en bezoeke deze site eens

http://web.mac.com/steven.beersmans

Gij zult er heel wat meer foto's zien
al dan niet pikant of schunnig
De leute!

Paardengezwets

Als bij toeval ontstaat er op deze blog een kleine discussie over de scène met het paard, meer bepaald de imitatie ervan.
Iemand schreef:
“Ik vond het stuk wel goed, maar soms iets te overdreven. bv. dat stuk met dat paard vond ik wel iets té.”
Bij de voorstelling van Merksem lazen we dan weer dit:
“Er was een scene waar ik bijna doodging van het lachen en dat was wanneer Marjorie en Allard een paard naspeelde .”

Hoe denken de anderen hier over?
U kan ook hier uw meest hillarische moment of scène nomineren.
Go go go!

Wij gingen op kamp!

Vandaag trokken we naar ‘t Kamp (de volkse en traditionele benaming voor Leopoldsburg)
En het moet gezegd: Leopoldsburg heeft een pracht van een theaterzaal. Stefan kon de lichten weer richten en doen schijnen als nooit tevoren. Alleman was dus content.
Deze ochtend speelden we de eerste ochtendvoorstelling van de tournee en dat was er precies ook een tikkeltje aan te zien. Spelregels blijft toch een serieus energiek stuk om te spelen en combineer dat dan met maar weinig uurtjes slaap achter de rug, ja dan krijg je hier en daar lichte verzakking in de voorstelling hè. Maar in de namiddag zat er dubbel zo veel volk en werden onze concentratiesensoren geactiveerd. Theater kan soms echt een feest zijn.
Nog een extra vermelding voor de sympathieke leerkracht in het midden van de eerste rij tijdens de namiddagvoorstelling: Mevrouw, uw kijklust en sprekende ogen hebben ons spelplezier een skonen spreekwoordelijken boest gegeven!

Ons ni zitten vervele in Herzele

Het was warm in de Steenoven.
Een bomvolle zaal vol springlevend publiek.
Maar...en dat moet echt wel gezegd...het was er uiterst gezellig.
Het werd een forse voorstelling maar met ontzettend veel opzwepende reacties vanuit de zaal. De kers op de taart kwam deze keer tijdens de slotmonoloog van de dood. Wanneer de dood op tragische wijze de woorden “Ik zen content” uitsprak, antwoordde de hele zaal in koor “van contentement”!
Een absolute unieke ervaring.
Herzele, wij zullen u nooit meer vergeten.


groeten vanuit Goudheuvel.

Opmerksingen

Het zal je maar overkomen.
Dan heb je net een voorstelling in Boom voor meer dan driehonderd gasten achter de kiezen
dan kom je in Merksem aan
dan waai je onderweg bijna omver omdat het weer weer weer is om U tegen te zeggen
dan heeft den Allard nen houten kop omdat hij de avond tevoren enkele Belgische streekbieren te veel heeft geproeverd
dan is de dood zwaar verkouden
dan heeft Marie-Angeken pralinekes bij
en dan komt het publiek binnen
en dan blijkt dat maar 40 man te zijn.

het was dus eventjes zoeken, spelen op een andere level, zoeken naar a new way of acting, ...
Het werd dus een zeer kalm voorstellingske maar achteraf had het wel iets.
De 40 jongeren zagen trouwens een unieke kleurloze versie aangezien ons achterdoek wegens technische omstandigheden niet kon worden belicht met bonte kleurtjes. Mensen van merksem: kijk op deze blog goed naar de fotookes, dan weet ge wat het kunnen zijn.

Nog een noot voor de fans:
de dood heeft een nieuwe mop.
iets mè nen zwangeren buik
tijdens het kerstlied.
Komen zien!
(ge lacht u een kleine breuk, man)

Een boomke opzetten over Boom

Voor alweer de derde keer keer gaat spelregels op tournee.

We speelden onze eersteling vandoage in Boom.

Een heerlijk theatertje met jaren ’50 allures waar de geur van bier en sigaretten in de pluchen zetelkes en fluwelen gordijnen gekropen is, verwelkomde ons met stijl. Iedereen was op zijn gemak en de goesting om ons middeleeuws verhaal weer ten berde te brengen was dan ook heel groot. Onverwachts dook onze coach (de kale man die samen met ons dit spektakelstuk in elkaar heeft gebokst) net voor de voorstelling op en toen stonden we pas helemaal op scherp. We werden meteen voor de leeuwen geworpen. Een zaal van 300 gasten verblijden met goed theater was onze missie. Of we daar helemaal in geslaagd zijn, valt nog even af te wachten. De reacties van mensen uit het publiek op deze BLOG zijn dan ook meer dan welkom. Onze eigen indruk: het was een vrij stille zaal die met aandacht heeft zitten kijken en luisteren. Hopelijk kwam die stilte niet voort uit slaapverwekkende verveling. Het slotapplaus gaf ons in ieder geval veel voldoening.
Merci Boom, u was geweldig!