Even wat gehaspel in Hasselt...

Hasselt...
Het grootste culturele centrum van Vlaanderen.
In de grote zaal staat het dansgezelschap ROSAS
In de kleine zaal, bijgenaamd De Doos, staan wij.
Na onze vermoeidheid van donderdag wilden we deze keer weer alles op alles zetten om het limburgse volkje weer een spetterend spektakel te bezorgen. We zouden op tijd starten met een degelijke opwarming.
De treinen beslisten er echter anders over. Ediths openbaarvervoertrauma van Geel werd dooorgegeven aan Jeroen. De arme man zat ruim 40 minuten vast in een stilstaande trein en arriveerde op het laaste nippertje op de scène.
Een heel klein beetje grote stress dus.
Uiteindelijk balden we allen onze concentratie en brachten een zeer strakke versie van Spelregels naar voren: minder grapjes, meer dramatiek en ‘urgentie’
Het 300-koppige publiek bleek het wel te lusten.

Op de terugweg namen we met ons vieren samen de trein en evalueerden we onze drie weken tournee. Wanneer je plots zo intens met elkaar samenwerkt dan moet er af en toe wel eens iets uitgepraat worden om de plooien weeer glad te strijken. Liefde is immers een werkwoord.

Hot news: We hebben een extra technieker gekregen. Hij zit nog in opleiding en luistert naar de naam Andreas. Vuurspuwen kan hij als geen ander en bovendien is hij een TV-bekendheid. Komt hem zelf maar eens bewonderen en vraagt gerust een handtekening! Welkom bij the club, Andreas.

Een blij weerzien!

Deze man verzorgde ooit nog de belichting voor een toneelvoorstelling die ik maakte in het derde jaar van mijn theateropleiding en die buiten de school ook in Wetteren te zien was.
Dat was zo'n vijf jaar geleden. Nu is hij één van de trotse techniekers van de NOVA.
Om ons blij weerzien te vieren vroeg ik Werner om ne keer schoon te poseren en onze ontmoeting voor het nageslacht te vereeuwigen op nen foto digital. Ziet hier...het resultaatjen! Merci en bedankt.

De groeten, Werner!

Steven.

Laat ons plezieren en pretteren in Wetteren

Groots was onze verbazing toen we door de automatische schuifdeuren van het Theater NOVA in Wetteren naar binnen wandelden. Dit gloednieuwe complex heeft behoorlijk wat stijl en klasse! het pronkstuk van dit gebouw is natuurlijk de theaterzaal met de oranje-perfect-zittende zetels die stijl naar boven werden neergezet. Een zaligheid voor iedere toneelspeler om hier te mogen spelen. Jammer dat we hier maar voor één voorstelling mochten opvoeren. In deze NOVA hadden we gerust drie weken willen staan.
Maar goed, het was er dus maar eentje... en eentje waarvan wij voelden "oei we worden moe in hoofd en beentjes"
Zo'n intensiefe tournee vraagt namelijk veel van ons uithoudingsvermogen. Het is niet altijd even gemakkelijk om iedere keer weer voor 100 % aanwezig te zijn en het stuk telkens opnieuw fris en onbevangen te spelen. Hier en daar slopen er wat slordigheden in ons anders zo goed geöliede stuk. Waarschijnlijk heeft het publiek hier weinig of niets van gemerkt maar stefan (onze technieker weetjewel) zag wel duidelijk het verschil met andere dagen. Programmatrice Katrien, een fantastische madam trouwens, was gelukkig zeer tevreden en klasseerde ons stuk onder de noemer "Ge gaat slimmer buiten, dan ge binnen kwam"
Schoon gezegd, niwaar!

Vandaag is het gedichtendag en jeroen las ons in de kleedkamer een paar heel schoon gedichtekens voor. Laat ik voor de gelegenheid één van mijn favorieten aan deze blog toevertrouwen...

Zeer vrij naar het Chinees...


De zon komt op, de zon gaat onder.
langzaam telt de oude boer zijn kloten.

(Cees Buddingh')


Als dat geen poëzie is!

slaapt allen wel, en tot in Hasselt.

X, Allard

Schot in de Aars!

Amai,

Wat een hevig publiekske.
Veel reactie maar soms wel met een slecht gevoel voor timing.
Vooral dienen bronstigen bok daar vanaf het podium links in de zaal, die vond vooral onze dood mooi en vergat soms de rest van het stuk.
Maar toch leuk levenslustig publiekske.

Deze namiddag hadden we dan een beetje last van een "geklak en een rood lichtje" Deze frustratie werd zelfs een aantal keren in onze middelnederlands taal geuit. Zoals: "of gij die daar zit met uw lampeke", "zeker dat geklaksken zou ik eens aan mijn sabel willen rijgen".
Achteraf bleek het een leerkracht te zijn die zijn leerlingen een beetje verward met honden.
Maar mijnheer.
In de zaal zat ook een hogeschool die voor leerkracht studeren, ik vraag mij af wat zij van ons stuk vonden, laat ons hopen dat zij dat "geklak" zullen achterwege laten.

Maar als ik het in mijn kopken allemaal zo overloop was het toch weer een fijne tweedaagse.

En dan vooral ook met onze gevijven.
Edith ik zie u graag.
Jeroen ik zie u graag.
Stephan ik zie u graag.
en ja Steven ik zie u graag en het was mij een grootste ere om vandaoge wederom het podiumeken te mogen dele.

Dikke bisous
Marie-Ange

Een aarschot in de roos!

Het moet gezegd: Het gasthuis in Aarschot is een zeer fijne plek om te spelen.
Het publiek zit lekker dicht tegen het podium en de zaal voelt sfeervol aan.
Over de voorstelling van deze namiddag kunnen we kort en bondig zijn.
De zaal was hevig en duidelijk voelbaar aanwezig maar wij boden goed weerwerk.
het applaus duurde hier uitzonderlijk lang waardoor we zelfs mochten terugkomen om een tweede keer te buigen.
Komt dat tegen, zeg!
het is zeker uitkijken naar morgen voor nog 2 voorstellingen.

Over Mortsel hoort ge ons niet morren!

Mortsel, 20 januari 2006...
De dag van de enige echte avondvoorstelling voor familie, vrienden en menig onbekenden.
In de namiddag konden we warm lopen met een schoolvoorstelling voor een klein doch hevig publiekje. In de zaal dook plots onze ex-dramadocent van het Lemmensinstituut op. Hij luistert naar de naam Ludo. Zijn aanwezigheid maakte het voor ons allemaal een tikkeltje spannender. Ludo genoot van de 'beeldrijke' voorstelling en zag dat we een zinvolle invulling gaven aan ons tachtigjarige bestaan hier op aarde.
De avondvoorstelling kende een aantal vreemde gebeurtenissen. Jeroen vergat zijn bruin ribfluwelen kostumeke in de kleedkamer en speelde de hele voorstelling in zijn Thomaspak. Ook het kerstlied werd plots op ongekende hoogte gezongen. Wij zagen het somber in terwijl het publiek achteraf in de foyer zeer enthousiast bleek te zijn. Zo zie je maar, acteurs hebben soms andere gedachten en gevoelens over een voorstelling dan de mensen voor wie ze spelen.

rest er ons nog de geweldige BEA te bedanken die ons als een echte Antwaarpse moeder onthaalde en ons van dranken, spijzen en zoetigheden voorzag. Al 25 jaar zorgt zij voor de acteurs en techniekers in Mortsel en ze heeft duidelijk de stiel te pakken. Doet er nog maar 25 jaar bij, Bea!
Ook Ingrid is een crème van een programmatrice die ons met veel sjwoeng en open armen ontving. Mogen we nog eens terugkomen?

Wervelend Wevelgem!

Wanneer je de kleedkamer van Wevelgem betreedt, vliegen de citaten van beroemde toneeldenkers en acteurs u rond het hoofd.
Ann Peetersen laat ons via haar uitspraak weten dat 'toneelspelers zich moeten bewijzen op de scène en niet in de artiestenfoyer achteraf'. Ze heeft groot gelijk!
Coach Koen komt nog eens kijken en zelfs artistiek leider Dirk (met ouders) is van de partij. Hoog tijd om ons nog eens te bewijzen op de wevelgemse scène.
De omstandigheden zijn ideaal. Een zeer toffe zaal. Een zeer tof publiek.
Er werd nog nooit zoveel smakelijk gelachen als in Wevelgem. Blijkbaar houden ze in deze streken wel erg veel van ons gezwollen taalgebruik.
Tijdens de namiddagvoorstelling experimenteerde Koen met een nieuwe voorwoordje. Hij nodigde alle jongeren die de voorstelling niet goed vonden uit om eenvoudigweg de zaal te verlaten ipv de rest lastig te vallen. Wanneer ze het echter wel goed zouden vinden mochten ze de acteurs belonen met een warm applaus. Het resultaat van dit experiment: iedereen bleef zitten en het applaus was lang en groots. Merci, Wevelgem, merci.