Hoor de klokken luide in Diksmuide!

Het was een zware week in goudheuvel.
we speelden echt in de uithoeken van het land en waren dus lang en veel onderweg.
Gelukkig mochten we op vrijdag de week eindigen in Diksmuide.
Daar maakten we namelijk het meest geconcentreerde publiek van de tournee mee.
Eindelijk geen flauw gefluit of druk geroep.
Het publiek was zelfs aan de stille kant, maar lachte toch op het juiste moment.
Da mag al is!

's middags kregen we heerlijk warm en degelijk bejaardeneten om nog wat kracht op te doen voor de laatste voorstelling van deze week. En die laatste voorstelling werd ietwat vreemd ingezet. Toen Edith (De dood) al in de helft van haar openingsmonoloog zat moest ze plots den boel stilleggen omdat er nog een klas toekwam. Het publiek kreeg hierdoor een unieke versie te zien van 'Spelregels' met een schitterende improviastie van ons Edith.
Jaja den tweede vanden tweed moand, was vré bijzondere!

Leuf je uit in leuven!

En ze waren potverdikke met veel vandaag!
Een hele grote school jonge tieners + een hele lading van de lerarenopleiding.
Optelsom: meer dan 300 toeschouwers.
Gevolg: energie scheppen en flink gas geven.
Uitkomst: heel moe na de voorstelling

Ja, het leven der toneelspelers kan soms zwaar zijn.
Langs de andere kant deed het ook wel deugd dat we die grote groep toeschouwers toch in de hand konden houden.
Nog één rechtzitting die toch niet onbelangrijk is: Na de voorstelling heb ik mij even lastig gemaakt over het vele gefezel en gefluit tijdens de voorstelling. Ik richtte mij toen vooral op de middelbare school wat niet helemaal terecht was. Achteraf bleek namelijk vanuit verschillende betrouwbare bronnen en spionnen dat er ook zeer veel stoorzenders achteraan in de zaal tussen de normaalschoolstudenten zaten. Mogen we hen dan ook extra bedanken voor het fijne geruis. Leerkrachten van de toekomst: er wacht u een schone carrière.

Dan pinken we nu nog een traan weg.
Na drie jaren spelen,
was dit onze allerlaatste voorstelling te leuven, daar waar onze stuk geboren werd.
Drie minuten stilte graag...

Verbaasmechelen!

Het was op alle vlakken een bijzondere dag.
Waar zal ik beginnen.
Eerst en vooral: onze fantastische technieker van dienst Stefan is een rasechte Maasmechelaar (schrijf je dat zo?)
Inmiddels heeft hij de maas laten vallen en is hij in Mechelen gaan wonen, maar toch... Zijn roots liggen toch in het Limburgse.
Op de foto kan je zien dat er ook een schattige baby onder ons midden was.



Dat is adam, ook wel "de kleine pje" genoemd.
Hij is het kersverse zoontje van Edith (de dood) en Stijn (de man die onze muziek componeerde en uitvoerde). Vandaag kwam de kleine pje proeven van het thearertournee-leven samen met zijn opa en oma. Wij werden allen week bij de aanblik van zoveel veel onschuld en schoonheid.
Verder moet ons toch ook van het hart dat het CC van maasmechelen een zeer acteursvriendelijke zaal is. Het publiek zit daar zo schoon rond het podium. Kweeniehoe gezellig! Precies een cirkus!

Over de twee voorstellingen waren we best tevreden. Het publiek luisterde met echt wel veel aandacht en goedlachsheid. Alleen hadden we het gevoel dat de voorstelling precies net iets te lang was omdat de aandacht tegen het einde aanzienlijk verslapte. Is dat zo? Of hadden wij vanop het podium een verkeerde indruk?

Het woord is aan u, hooggeëerd publiek!

tweede lier goede lier!

De laatste keer dat we in lier waren (ergens in maart 2006) liep het helemaal mis.
De spots lieten het afweten en de voorstelling kon niet doorgaan.
Ergens in de archieven van deze blog kan je daar nog een verslagje van terugvinden.
Vandaag keren we vol goede moed terug en zullen we lier een tweede kans gunnen.
We zijn er in ieder geval helemaal klaar voor.
Deze keer gaan we om te winnen en nie om te verliere.