U vraagt, wij antwoorden!

We kregen, waarvoor trouwens onze grote dank, ontzettend veel reacties na de voorstelling in Puurs.
Aangezien heel vaak dezelfde vragen terugkwamen vat ik ze hieronder even samen en probeer ik ook een zinnig antwoord te formuleren...

* Wat is de bedoeling van jullie om te kleden op het podium?

Dit was de topvraag. Blijkbaar stoorden heel veel mensen in de zaal zich aan het feit dat wij alle kledingwissels zichtbaar op scène uitvoeren in plaats van achter de schermen. Dat doen we zeker niet om speciaal te zijn of omdat we graag aan striptease doen. Waarom dan wel?
Wel, we vinden het heel belangrijk dat jullie constant blijven zien dat we maar toneelspelers zijn en dat het hele toneelstuk maar een "spel" is. Jullie hoeven nooit te geloven dat het allemaal écht is, wat daar op het podium gebeurt. Ons motto is "niks in de zakken, niks in de mouwen!". De voorstelling heet 'spelregels' en gaat oa over de spelregels van het leven en hoe je die naar je hand kan zetten. Ook het theater heeft bepaalde regels: bv. wanneer wij op het einde buigen mogen jullie klappen. In onze voorstelling zetten we die theaterregels een beetje naar onze hand. We stappen voortdurend in en uit de voorstelling. We spreken vaak het publiek aan om daarna weer in het verhaal te duiken. We willen niet verbergen dat we maar met vier spelers zijn om dat grootse verhaal van Goudheuvel voor jullie ogen tot leven te brengen. Het mechanisme achter de voorstelling hoeft niet verborgen te blijven zoals bij oubollige poppenkast. Vandaar dat we wanneer jullie in de zaal binnenkomen gewoon op het podium staan en wachten tot het licht uitgaat. Vandaar dat we telkens wanneer het licht moet veranderen een teken geven aan de technieker. Vandaar dat we kozen voor een heel eenvoudig décor ipv een kartonnen kasteel of een achterwand met geschilderde bomen.
Bovendien is het voor de energie en het ritme van de voorstelling ook gewoon erg handig om constant op het podium te blijven ipv de hele tijd op en af te gaan in de coullissen.
Zo, veel blabla voor iets wat uiteindelijk gewoon een keuze is. Net zoals we beslist hebben om in historische kostuums te spelen ipv in gewone kleren. Het is dus helemaal niet erg wanneer je al die betekensissen die ik hier boven beschrijf, er niet in gezien hebt.


* Waarom heb je voor de dood een meisje gekozen? en *Hoe ben je erachter gekomen wie welk personage ging spelen?




Omdat we maar met twee jongens zijn was het al snel duidelijk dat die Allard & Thomas zouden spelen. Steven werd Allard en omdat Jeroen heel goed is in het spelen van verschillende personages & types bombardeerden we hem tot het spelen van alle bijrollen (De boer, de donderprekende kwakzalver, de moeder van Allard & Thomas).
Bij de twee vrouwenrollen was het heel wat moeilijker om te beslissen wie de rol van Marjorie zou spelen. Uiteindelijk hakte Koen, onze coach, de knoop door. Hij besliste dat Marie-Ange de rol van Marjorie kreeg en bedacht het personage van De Dood voor Edith. De dood speelt namelijk in onze voorstelling een veel grotere rol dan in het boek. Het leek ons bovendien een geweldig idee dat de dood gespeeld wordt door een knappe blondine met blauwe ogen ipv door een lelijk mager skelet-achtig manneke met een zeis. Het stuk gaat ook voor een groot deel over hoe wij mensen De Dood voorstellen. Edith heeft tijdens de repetities heel veel werk gehad met het construeren van dit personage omdat ze integenstelling tot de anderen veel minder inspiratie kon halen uit het boek. Het is dan ook erg leuk om in jullie reacties te lezen dat jullie de dood zo'n tof personage vonden.


* In het boek staat dat Allard blond haar heeft en bij jullie had hij bruin haar, en dat was in het begin wat verwarrend...

Tja, ik vond het niet zo leuk om mijn haar te laten verven. Dan zou mijn lief heel kwaad zijn.

* is het moeilijk om al die tekst te onthouden, zo'n raar taaltje te spreken en al die dansjes uit te voeren?

Tekst vanbuiten leren is is zeker niet het moeilijkste voor acteurs. Het is veel lastiger om leven te blazen in die vanbuitengeleerde tekst en al die geschreven woorden te laten klinken alsof je ze voor de eerste keer uitspreekt. De vele repetities (zo'n 6tal weken) zorgen ervoor dat je de tekst nooit meer vergeet. Het gebeurt natuurlijk wel eens dat één van ons eens een mindere dag heeft en zich niet goed kan concentreren en daardoor af en toe iets verkeerd zegt. Gelukkig merkt het publiek daar vaak niets van.
Het vreemde taaltje uit spelregels was erg leuk om te verzinnen en ook bijzonder fijn om te gebruiken. Het is een samenraapsel van allemaal vlaamse en franse dialecten. Het heeft veel tijd en moeite gekost om de teksten te schrijven, maar eens we daarmee klaar waren zat het zwaarste werk erop. Nu zijn we zo gewend aan die taal dat het niet meer moeilijk is om ermee te spelen.
De vele dansjes, ritmische teksten en kerstliederen hebben we intussen al zo vaak gedaan maar blijven wel lastig om voor een levend publiek foutloos uit te voeren. Zucht, zucht...

Blijf jullie vragen zeker doorsturen, wij antwoorden op gepaste tijden...